Ostatni dzwonek szkolny i czas zacząć wakacje, a skoro zaczęły się wakacje to oznacza tylko jedno... PODRÓŻ!!! Tak pamiętam swoje dzieciństwo. Każde dłuższe wolne od szkoły spędzałam poza domem i uwierzcie, że od dziecka kochałam być w drodze. Razem z rodziną dużo podróżowaliśmy po Polsce, ale pewną podróż pamiętam wyjątkowo dobrze. To było chyba jakieś 22 może 23 lata temu. Upalne lato. Nie bardzo jeszcze rozumiejąc o co chodzi i o co w tym całym podróżowaniu tyle hałasu. Brat spakowany w wielki plecak, zabiera mnie i jedziemy do Gliwic. Stamtąd wsiadamy w pociąg do Wrocławia, potem przesiadamy się w pociąg do Jeleniej Góry, a stamtąd regionalnym jeszcze wtedy pociągiem jedziemy do Miłkowa, nie wielkiej wioski położonej u podnóża Karkonoszy koło Karpacza. To jest pierwsza podróż z dzieciństwa jaką udało mi się zapamiętać. Przebycie 300 km odcinka zajęło nam wtedy cały dzień, ale pamiętam jak dziś, jaka byłam wtedy podekscytowana i zachwycona. Siedząc przy oknie, podziwiałam krajobrazy i cieszyłam się, że jadę pociągiem. Pamiętam również moje zaskoczenie i zachwyt jak pierwszy raz ujrzałam góry i Śnieżkę, najwyższy szczyt Karkonoszy, wydawały mi się wtedy niesamowicie ogromne, a wpatrując się w schronisko na Śnieżce, wydawało mi się, że widzę tam dwie stojące postacie, tak to sobie wtedy wyobraziłam. Niesamowite co dziecięcy mózg wyłapuje. W tym całym dniu i wyprawie było coś wyjątkowego. Nie pamiętam co było dalej, nie pamiętam jak spędzaliśmy czas, ale pamiętam fragmenty podróży i pamiętam jak bardzo czułam się wtedy szczęśliwa i jak bardzo cieszyłam się, że brat zabrał mnie wtedy ze sobą. I tak zaczęły się moje świadome podróże z bratem, które do dzisiaj są wyjątkowe. Piszę świadome, ponieważ tych wcześniejszych nie pamiętam, wiem że były, ale mój mózg ich jeszcze wtedy nie zarejestrował. Karpacz i okolice no i tutaj znowu muszę się powtórzyć. O tym miejscu piszę tutaj co jakiś czas odkąd powstał ten blog. Jest to jedno z tych miejsc, do których z ogromnym sentymentem zawszę będę wracała. Jako miłośniczka podróży zakochana jestem w wielu miejscach, które do tej pory zwiedziłam, każde z nich przywołuje cudowne wspomnienia, w każdym z nich przeżyłam wyjątkowe chwile. Jednak to miejsce, które możecie zobaczyć na zdjęciach poniżej, ma dla mnie szczególne znaczenie. To tutaj w wieku chyba 10-lat (jeśli dobrze pamiętam) odbyła się moja pierwsza samotna podróż. Choć wcześniej przyjeżdżaliśmy do Karpacza z rodziną już od urodzenia, ten dzień kiedy spakowałam swój szkolny plecak plus podręczną małą torbę, a mama zawiozła mnie do Gliwic i wsadziła w autobus utkwił mi w sercu najbardziej. Jaka to ja wtedy byłam dumna z siebie! Pomimo, że strach również mi towarzyszył, radość iż mogę pojechać w jedno z ukochanych miejsc wzięła górę nad lękiem. I tak właśnie zaczęłam podróżować sama po Polsce. Nie czekałam już na mamę, chciałam gdzieś jechać czy to do Warszawy do brata, czy do Karpacza, pakowałam plecak i jechałam z ogromnym rogalem na twarzy! To cudowne uczucie gdy jestem w drodze nie opuszcza mnie do dziś. Towarzyszy mi za każdym razem, a ja za każdym razem czuję wtedy, że żyję! Być ciągle w drodze to mój cel, to mój sens życia i moje marzenie by móc spędzać tak jak najwięcej czasu w ciągu roku. Na planowaniu, pakowaniu i podróżowaniu. Nie ważne czy to wypad za miasto, czy wyjazd do ukochanych Włoch czy też lot na wymarzone Seszele. Uwielbiam wszystkie moje podróże i cieszę się na każdą nową równie mocno. W ostatni weekend wybraliśmy się do Polski, pogoda dopisała, towarzystwo również, krótko mówiąc weekend udany. Miałam również okazję trochę pospacerować dawnymi ścieżkami, co sprawiło mi ogromną radość. Tyle wspomnień, tyle wydeptanych śladów, aż łza się w oku kręci. W takich momentach doceniam swoje wszystkie podróże jeszcze bardziej, bo gdyby nie one nie było by tych wszystkich emocji, a tym samym tych wszystkich pięknych wspomnień, które nadają sens naszemu życiu, a do tego uczą, cieszą i dają motywację. Tak, podróże zdecydowanie kształcą... szczególnie nasz charakter!